November vorig jaar werden er in het kader van de week van de vaktherapie workshops gegeven bij een van mijn werkgevers. Eén van die workshops was psychomotorische therapie. Ik heb geen ambities in die richting, maar ik was gewoon benieuwd. En zo vond ik mezelf terug in een sportzaal waar we oefeningetjes deden, en ook uitleg kregen over het hoe – en – waarom. Heel interessant.
Een rivier oversteken met allerlei materialen en daarbij samenwerken. Naar een muur toelopen met je ogen open. Of dicht.
De laatste oefening was een oefening met een hockeystick en gekleurde ballen. Je moest de ballen van je eigen kleur in beweging houden. Voordat we startten moest je bedenken met hoeveel ballen je dat zou kunnen. Ik ben niet zo’n hockey – ster dus dacht dat het met vijf ballen wel op zou zijn. Ik zag het heel positief in.  We begonnen allemaal met twee ballen van onze eigen kleur. En af en toe werd er eentje bij gegooid door de begeleider. En alle ballen van je eigen kleur moesten in beweging blijven. En de kleuren van de anderen rolden er tussendoor. Best ingewikkeld als je niet zo handig bent met een hockeystick. Als het genoeg was, dan moest je dat zeggen. Bij de vijfde bal vond ik het knap ingewikkeld worden. Ik uitte dat ook, en eigenlijk liep ik bij vier ballen al wat te modderen met die ballen en die stick. En vlak voordat ik wilde zeggen dat dit genoeg was voor mij, rolde ze er een zesde bal bij. “Welja!” zei ik. “Deze kan er ook nog wel bij!”. Ik mocht ‘m ook teruggooien maar deed dat niet. En zo rommelde ik nog wat deze zes ballen, kort voor ik het opgaf. “Goh, een mooie metafoor voor mijn leven!” riep ik door de zaal. En nu is het genoeg! Met een bal meer dan ik van tevoren had bedacht. Meer dan ik lukte.

“Alle ballen hoog”

De titel van mijn nieuwe boek.
Over mijn pogingen om ze allemaal hoog te houden. Over de momenten dat er eentje valt. De dalen als ze allemaal even op de grond liggen, de spanning wanneer het er meer zijn dan ik aan wíl kunnen.

Oudjaarsdag. De laatste dag 39. Je kunt er een drama van maken, en dat heb ik ook wel gedaan het afgelopen jaar. Veertig worden is wel een dingetje voor mij. Het is maar een getal, morgen voelt niet ineens anders ofzoiets. Ik ben niet ineens oud. (Toch?)
Vandaag ben ik taxi voor de kinderen, heb ik een kinderliedjes –  ukulele – workshop (galgje?) via zoom en vanavond geef ik RGM cursus. Er zijn zeker ook wandelingetjes met Boris. Ik ga me wel vermaken.
Het afgelopen jaar stond denk ik vooral in het teken van de onzekerheid rondom ons huwelijk, een flinke longontsteking, het afscheid van Benco en corona. Ik heb intens genoten van de meiden en de komst van Boris. Het boek dat komt, mijn tweede boek, zou moeten gaan over hoe ik uit de wachtkamer kwam. Hoe het weer goed met ons gezin zou gaan, en dat het ook weer goed met mij zou gaan. Het liep allemaal anders. Er kwamen zelfs wachtkamers bij. Er werd geen halve gelopen. En echt goed ging het zeker ook niet de hele tijd. Het idee was erg leuk, aardig idee aan het begin van het jaar. Een boek over hoe ik uit die wachtkamer kwam. Het idee kwam een beetje te vroeg.
Of misschien ook niet. Mijn boek wil ik “nu” niet presenteren. Hopelijk kunnen we over een tijdje weer rustig en veilig bij elkaar zijn, binnen 1,5 meter. Zonder persconferenties en maatregelen die alles wat je wilt organiseren spannend maken.
De locatie waar ik mijn boek misschien wel zou wíllen houden is hoog en groot genoeg. Dat is het probleem niet. Maar ik wil geen risico’s lopen. Dus het is niet erg dat mijn boek nog niet af is. Ik kan het toch nog niet presenteren. En misschien verander ik nog wel van locatie. Of hoop ik op mooi weer en doe ik het buiten. Kan ook nog. Daar is ook al een ideetje voor. Moet het wel mooi weer zijn, dus of ik dát durf…..
Van uitstel komt geen afstel. Ik stelde mijn verjaardagsfeestje uit. Maar ik heb het niet geannuleerd. Want dat feestje gaat er nog wel komen. Dat boek ook.
Eerst maar eens 40 worden.
Dichter en toneelschrijver Edward Young zei daarover:
“Word wijzer met de jaren; ben je op je 40e een dwaas dan ben je echt een dwaas.”
Ik denk dat er hoop is.

Ik mag in m’n handen dichtknijpen met de hulpverleners om me, ons, heen, diegenen waar ik het meeste mee te maken heb. Waar ik al jaren van zorgverzekering wil wisselen maar enorm opzie tegen het gedoe, ben ik prima tevreden met het “team” om me heen. Ik ben ook wel eens niet blij, en daar probeer ik dan iets aan te doen. Zo wisselden we een aantal jaar geleden van tandartspraktijk om bij dezelfde tandarts te kunnen blijven. Dit na een ‘minder prettige ervaring’ in de stoel bij de nieuwe tandarts. Hij deed heel raar en onaardig tegen onze dochter van een jaar of 2 en  bij mij zei hij: “Het ziet er príma uit!” Om daarna door te gaan met: “maar ik wil je wel een kroon adviseren en die ga ik er dan in zetten” uuuhhh je gaat wát? Uiteindelijk hing ik huilend aan de telefoon bij de secretaresse die me vertelde dat ik ook gewoon met mijn oude tandarts mee kon naar de praktijk waar die nu werkzaam was. Naar de tandarts gaan is nog geen hobby van me, maar het vertrouwde gezicht helpt me wel.

Ik had in 2020 een boek willen schrijven. Dat zou gaan over hoe we uit die wachtkamers zouden komen. Ik had gehoopt dat het zou eindigen met het lopen van een halve marathon en “ze leefden nog lang en gelukkig.” Die halve marathon haal ik nooit én is bovendien afgelast. En aan “lang en gelukkig leven” zijn we nog niet toe hier.
Het lijstje met hulpverleners is nog vrij lang. Langer dan ik aan het begin van het jaar gehoopt had. Naast de wekelijkse bezoeken aan verschillende fysiotherapeuten heb ik, na een korte pauze, de psycholoog ook weer toe kunnen voegen aan het lijstje. Waar ik in juli nog met vertrouwen afscheid nam van mijn psycholoog lukt het nu niet. De klappen waren te hard de afgelopen tijd. De onzekerheid, verwijten en beschuldigingen van diverse mensen icm met PTSS maken dat het even niet lukt. Dat ik hoop daarbij hulp te krijgen. Ook qua werk ben ik gedeeltelijk uitgevallen en ik heb geen idee hoe ik dat weer op moet pakken. Gesprekken met bedrijfsartsen vind ik altijd lastig, en ik ben blij dat ik er van de week eentje trof die heel goed meedacht en ook duidelijk omschreef “wat we wel en vooral wat we niet gaan doen.” Daar waar ik het nu zelf moeilijk vind om dingen te beslissen hielp zij me erg goed.
Ik kan het niet alleen. Ik vind het te moeilijk alleen. Ik durf het niet alleen. Of doe ik al heel veel alleen? Ondanks dat ik niet alleen bén.

Waar in mijn boeken de hashtag #mijnhuisartsiseentopper regelmatig terugkomt, sport ik nu in een shirtje met daarop #mijnfysioiseentopper. Eigenlijk zou het moeten zijn: #mijnfysioszijntoppers want het zijn er stiekem drie. Alleen bekt dat niet zo lekker. De fysio waar ik ook in mijn eerste boek over schreef. Die zorgt dat ik lekker kan blijven bewegen. Voor specifieke klachten werd er nog eentje tijdelijk toegevoegd. De behandelingen zijn (zeker) niet altijd fijn. Maar het vertrouwen is er. Dat ik niet van de bank lazer, ook niet als mijn lijf hard kraakt of ik zelf niet meer weet hóe ik nou eigenlijk lig. Het helpt me van mijn klachten af. En in de afgelopen jaren is me wel duidelijk geworden dat dat vertrouwen er moet zijn. Anders heeft het geen enkele zin. Een derde fysio die me coacht(e) naar de halve. Die heb ik al een tijdje niet gezien omdat mijn hardlooptraject helaas (even) stil ligt.

Misschien moet ik in mijn tweede boek zetten: ‘mede mogelijk gemaakt door de toppers’
Maar dan krijg je wel weer hele rare vragen denk ik. Als ik maar niet in een glitterjurk met veren hoef…..

Vorig jaar was mijn boekpresentatie. Een mooie, bijzondere dag waar ik intens van heb genoten. In mijn column van vandaag neem ik jullie mee achter de schermen van die dag. De dag begon op tijd met het inpakken van de laatste dingen, een bezoek aan de kapper en de laatste boodschappen doen. De hulptroepen waren ingeschakeld en zouden op tijd bij De Spreng zijn. Ik herinner me dat er “iets” was waardoor onze vrienden later waren. Geen idéé meer wat er precies was maar ik kan me ook niet meer heugen dat het een groot probleem was. Gelukkig.
Daar zouden we spullen klaarzetten en lunchen. Ik had pompoensoep gekookt en toen alles spullen uitgeladen waren zouden we de soep opwarmen. Soep? Lunch? Dat kratje stond nog thuis. Beetje jammer. Gelukkig zat de supermarkt dichtbij en zo lunchten we anders dan ik had bedacht en aten we de dagen erna nog regelmatig pompoensoep….
Er waren behoorlijk veel mensen die zich hadden opgegeven, dus we moesten even kijken hoe alle stoelen neergezet zo konden staan dat iedereen kon zitten. De Heel Belangrijke Mensen hadden een gereserveerde stoel. In de drukte was ik vergeten een plek te reserveren voor de mevrouw die met geleidehond zou komen, en zo moest er heel kort van tevoren nog ergens een stoel vandaan gehaald worden. Gelukkig kon ik daar één van mijn vrienden voor op pad sturen.
Een klein uurtje voor de start van de presentatie kleedde ik me om achter het toneel. Een hoop gedoe en geworstel met mijn panty, en die schoenen die toch eigenlijk “zitschoenen” waren. Een beetje make – up erbij.
En ik bedacht me ongeveer elke minuut “waar ik toch eigenlijk aan begonnen was”.
Het verwelkomen van de gasten vond ik best spannend. Er zou ook familie komen die ik lang niet gezien had. Ook mijn oom die in Frankrijk woont zou komen met zijn vrouw. Dat vond ik erg bijzonder maar ook erg spannend.
De zaal stroomde langzaam vol. Iedereen had koffie of thee, en er was ook meer dan voldoende (zelfgebakken) lekkers. Ondertussen gierden de zenuwen door mijn keel.
Er was een weg afgesloten en zo kwam degene die alles aan elkaar zou praten op het nippertje binnen. Stressmomentje! Ik appte haar en ze reageerde niet maar kwam toch nog op tijd binnen. Ook onze huisarts die zou spreken was er. Hij sprak mooie woorden, fijn om te horen en fijn dat hij dit wilde doen.
Ik las voor, sprak met Lia die me er goed bij hield en prikkelende vragen stelde. Ik las de column “komt hij wel terug” voor. Ik had voor deze gekozen omdat dit de vraag was die zo vaak door mijn hoofd speelt. Een best heftige column, maar ook mooi.
Ook reikte ik de boeken uit aan de vier belangrijkste mannen in mijn leven. Die vijfde, mijn hond Benco, was er niet bij, maar hij was wel meerdere malen genoemd in mijn boek. Ook de kinderen kregen een boek dat ik speciaal voor hen uitgezocht had. De kinderen waren de hele tijd in een aparte ruimte geweest met een hele lieve oppas en veel knutselwerkjes. En kort voor dit moment kwamen ze erbij. Dit vonden ze erg spannend.
En zo kwam mijn boekpresentatie ten einde. Lia en ik bedankten iedereen en hierna mocht ik de boeken gaan signeren. De boeken die besteld waren, of die van de mensen die er (nog) eentje wilden kopen.
Een van onze vrienden had ik gevraagd of hij bij mijn man wilde blijven. En mochten er mensen zijn die “nieuwsgierige of rare” vragen gingen stellen, hij ze dan vriendelijk zou willen afwimpelen. Het was tenslotte mijn boekpresentatie. Ik wilde dit. Hij niet.
Het was heel gezellig. Ik kon met iedereen even praten, in elk boek iets persoonlijks zetten. Ik zag iedereen nog even. Mensen vertelden wat ze vonden, wat ze dachten. Er was een iemand die zo geëmotioneerd was dat ze niet meer kon stoppen met huilen. Daar was ikzelf ook erg van onder de indruk.

Ik werd, heel lief, steeds voorzien van iets te drinken.
Na de presentatie vroeg iemand aan mijn “steun en toeverlaat – tante” of ze mijn uitgever was. We vonden het beiden hilarisch!

En zo kwam er langzaam een einde aan een hele leuke, mooie en bijzondere middag.
’s Avonds vierden we mijn verjaardag in het klein. Ik wilde veel vragen, weten wat mensen gezegd hadden, wie er met elkaar gepraat hadden en álles wilde ik weten omdat ik voor mijn gevoel zelf veel gemist had.
Een van de reacties die ik kreeg was: “Wij hadden nog nooit een boekpresentatie meegemaakt maar volgens ons moet het zo zijn”.
Ik kijk, ook na een jaar, met trots terug op deze boekpresentatie. Op de reacties die ik deze en de volgende dagen kreeg en ik kijk de foto’s nog graag terug.  
Ik had het nog nooit gedaan, ik dacht dat ik het zou kunnen. En dat was ook zo.

Vorig jaar was ik druk bezig met de voorbereidingen voor mijn boekpresentatie. Het was een leuke, bijzondere, leerzame tijd. Ik heb er enorm van genoten, ondanks dat ik het ook echt ontzéttend spannend vond. Want wat zouden anderen ervan vinden? Er waren een aantal mensen die mijn columns al gelezen hadden, er waren al best veel boeken verkocht. Maar hoe doe je dat eigenlijk? En hoe hoort het eigenlijk, een boekpresentatie? Ik was (en ben!) nog nooit bij eentje geweest. Ik vroeg wat rond, maar ook mijn familie en vrienden waren nog nooit bij een boekpresentatie geweest. Dus bedacht ik mijn eigen boekpresentatie. Het zou fijn zijn als onze huisarts iets kon zeggen. Omdat “het” daar begon en hij de spil was in alles in zorgland. Gelukkig wilde hij dat en paste het in zijn agenda. Mijn tante zou mijn rechterhand zijn, en ze heeft me overal geholpen waar dat nodig was. Ze stelde me gerust waar nodig, bedacht dingen waar ik niet over nagedacht had en soms was ze streng doch rechtvaardig. Bijvoorbeeld die keer dat er nog een aantal gearceerde plekjes in mijn boek stonden en ik er maar geen klap op durfde te geven. Ze dwong me. Dat het nu klaar was. En alzo geschiedde.
We deden boodschappen en de dag voor de boekpresentatie deden we een kook en een bakdag.

Tussendoor rondde ik nog “even” mijn opleiding tot RGM praktitioner af en deed een studiedag voor mijn werk. Er werden schoenen gekocht, we waren bij een voorstelling van het boek ‘Lampje’ en daarnaast was iedereen aan het werk en naar school, zwemmen, dansen, ….. Eerlijk? Dat was wel een beetje veel. Maar ik wist waar ik het voor deed en ik had er zin in.
Zoals ik altijd doe bij dit soort feesten en activiteiten was er een mooi draaiboek wat goed werd bijgehouden. Wat heb je nodig bij een boekpresentatie. Welke drankjes? Proosten? Alcohol? Wijn? Er waren best veel keuzes. Na een vraag op twitter kocht ik 6 flessen bubbeltjeswijn. Waarvan ik er na mijn boekpresentatie 5 ruilde via de plaatselijke ruilsite. We hebben niet geproost op mijn boek. Van tevoren wel over nagedacht, maar achteraf zeker niet gemist. Op woensdagavond togen we samen naar de Makro om de benodigde boodschappen te doen. Het was daar lekker rustig en aan de hand van een boodschappenlijstje konden we zo alles in de kar gooien. De terugweg ging via een toeristische route. Nog steeds géén idéé hoe we daar nou terecht zijn gekomen. Maar we kwamen thuis!
Op vrijdag hielden mijn moeder en ik een bakdag. Er werden héél véél appels geschild, gemixt en ik bakte een enorme hoeveelheid saucijzenbroodjes voor bij de borrel. Sommigen sneuvelden al voor het zaterdag was.
Ik pruttelde een flinke pan pompoensoep. Iemand van de hulptroepen had dat nog nooit gegeten, en ik vind (pompoen)soep echt herfstig – comfort – food. Dus dat leek me lekker tijdens de voorbereidingen. Hoe het met die pompoensoep afliep? Dat lees je morgen…

Column geschreven in maart 2020

Lieve mama,

We zitten middenin de coronacrisis en we hebben elkaar de laatste weken vooral via beeldbellen gezien. Een hele rare, ongemakkelijke situatie. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de volwassenen.

Waar we normaal allerlei dingen met elkaar bespreken is dat via zo’n schermpje toch een stuk lastiger. En je kunt ook niet zo goed zien hoe iemand eruit ziet en hoe zijn gemoedstoestand is. Onhandig.
Waar ik normaal niks kan verbergen omdat je toch wel ziet dat het niet goed gaat, lukt dat nu een stuk makkelijker. Ik kan prima zeggen dat het goed gaat terwijl dat helemaal niet zo is. Want je ziet me toch niet.
En als ik wil beeldbellen dan willen de meiden dat ook. Die tetteren er dan tussendoor waardoor mijn verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Dat komt wel. Dat geeft niet.

Op mijn werk is het heftig. Al mijn collega’s zijn ingezet op een woonvorm waar corona heerst. Er is daar tot nu toe één cliënt overleden. Er zijn nog meer besmettingen. Ook het personeel daar is ziek, en sommigen zijn ook besmet. Op dit moment hoef ik daar niet naartoe omdat ik tot de risicogroep behoor. Hopelijk blijft dat zo.
Ook één van de cliënten uit mijn RGM groep is stervende door het virus. Een heel heftige situatie in dat gezin waar iedereen ziek is geweest. Gelukkig heeft hij zijn nieuwste kleinkind nog kunnen zien.
Corona komt steeds dichterbij.
Een van mijn directe collega’s is getest. En zij heeft corona. Degene die niet met de zieke cliënten werkt heeft het toch. En ze is erg ziek. De anderen die zijn getest hebben het gelukkig niet, die hebben ‘gewoon’ griep of een verkoudheid.
Dit heb ik je allemaal niet verteld. Ter voorkoming dat je je zorgen gaat maken. Dat doe ik zelf al genoeg.
Want wat nou als ik het krijg? Of heb ik het al gehad, toen ik zo ziek was in januari?
Wie zal het zeggen.
Ik maak me zorgen. Moet ik straks ook naar die woning om te werken? Als het niet anders kan dan moet het ook, risicogroep of niet. En als dat zo is, dan kan ik dat toch helemaal niet? Met tilliften en alle ADL handelingen?
Met een van mijn verpleegkundige – tantes kan ik er wel over praten. Die helpt me gedachten te ordenen en hoort mijn angsten en verhalen aan. Die maakt zich misschien ook zorgen maar laat dat niet zo merken.
Zelf is ze ook getest en vertelde dat pas na de uitslag aan me….

Een enge tijd vind ik het. Je komt bijna niet buiten, en als je buiten bent dan vraag je je af waar je eigenlijk bang voor bent. Want er is niet iets dat je kunt zien waar je bang voor bent.
Bang om ziek te worden, bang dat anderen ziek worden, bang dat een dierbare ziek wordt en je geen afscheid kunt nemen. Bang voor iets dat zo ongrijpbaar is.

Mam, als het straks voorbij is vertel ik je dit allemaal hoor.
Maar nu even niet. Omdat je je al genoeg zorgen maakt.

*ik vertelde het al eerder aan mijn moeder. Een dag of 4 nadat ik besloot het haar niet te vertellen.