12 oktober: Boekpresentatie

Vorig jaar was mijn boekpresentatie. Een mooie, bijzondere dag waar ik intens van heb genoten. In mijn column van vandaag neem ik jullie mee achter de schermen van die dag. De dag begon op tijd met het inpakken van de laatste dingen, een bezoek aan de kapper en de laatste boodschappen doen. De hulptroepen waren ingeschakeld en zouden op tijd bij De Spreng zijn. Ik herinner me dat er “iets” was waardoor onze vrienden later waren. Geen idéé meer wat er precies was maar ik kan me ook niet meer heugen dat het een groot probleem was. Gelukkig.
Daar zouden we spullen klaarzetten en lunchen. Ik had pompoensoep gekookt en toen alles spullen uitgeladen waren zouden we de soep opwarmen. Soep? Lunch? Dat kratje stond nog thuis. Beetje jammer. Gelukkig zat de supermarkt dichtbij en zo lunchten we anders dan ik had bedacht en aten we de dagen erna nog regelmatig pompoensoep….
Er waren behoorlijk veel mensen die zich hadden opgegeven, dus we moesten even kijken hoe alle stoelen neergezet zo konden staan dat iedereen kon zitten. De Heel Belangrijke Mensen hadden een gereserveerde stoel. In de drukte was ik vergeten een plek te reserveren voor de mevrouw die met geleidehond zou komen, en zo moest er heel kort van tevoren nog ergens een stoel vandaan gehaald worden. Gelukkig kon ik daar één van mijn vrienden voor op pad sturen.
Een klein uurtje voor de start van de presentatie kleedde ik me om achter het toneel. Een hoop gedoe en geworstel met mijn panty, en die schoenen die toch eigenlijk “zitschoenen” waren. Een beetje make – up erbij.
En ik bedacht me ongeveer elke minuut “waar ik toch eigenlijk aan begonnen was”.
Het verwelkomen van de gasten vond ik best spannend. Er zou ook familie komen die ik lang niet gezien had. Ook mijn oom die in Frankrijk woont zou komen met zijn vrouw. Dat vond ik erg bijzonder maar ook erg spannend.
De zaal stroomde langzaam vol. Iedereen had koffie of thee, en er was ook meer dan voldoende (zelfgebakken) lekkers. Ondertussen gierden de zenuwen door mijn keel.
Er was een weg afgesloten en zo kwam degene die alles aan elkaar zou praten op het nippertje binnen. Stressmomentje! Ik appte haar en ze reageerde niet maar kwam toch nog op tijd binnen. Ook onze huisarts die zou spreken was er. Hij sprak mooie woorden, fijn om te horen en fijn dat hij dit wilde doen.
Ik las voor, sprak met Lia die me er goed bij hield en prikkelende vragen stelde. Ik las de column “komt hij wel terug” voor. Ik had voor deze gekozen omdat dit de vraag was die zo vaak door mijn hoofd speelt. Een best heftige column, maar ook mooi.
Ook reikte ik de boeken uit aan de vier belangrijkste mannen in mijn leven. Die vijfde, mijn hond Benco, was er niet bij, maar hij was wel meerdere malen genoemd in mijn boek. Ook de kinderen kregen een boek dat ik speciaal voor hen uitgezocht had. De kinderen waren de hele tijd in een aparte ruimte geweest met een hele lieve oppas en veel knutselwerkjes. En kort voor dit moment kwamen ze erbij. Dit vonden ze erg spannend.
En zo kwam mijn boekpresentatie ten einde. Lia en ik bedankten iedereen en hierna mocht ik de boeken gaan signeren. De boeken die besteld waren, of die van de mensen die er (nog) eentje wilden kopen.
Een van onze vrienden had ik gevraagd of hij bij mijn man wilde blijven. En mochten er mensen zijn die “nieuwsgierige of rare” vragen gingen stellen, hij ze dan vriendelijk zou willen afwimpelen. Het was tenslotte mijn boekpresentatie. Ik wilde dit. Hij niet.
Het was heel gezellig. Ik kon met iedereen even praten, in elk boek iets persoonlijks zetten. Ik zag iedereen nog even. Mensen vertelden wat ze vonden, wat ze dachten. Er was een iemand die zo geëmotioneerd was dat ze niet meer kon stoppen met huilen. Daar was ikzelf ook erg van onder de indruk.

Ik werd, heel lief, steeds voorzien van iets te drinken.
Na de presentatie vroeg iemand aan mijn “steun en toeverlaat – tante” of ze mijn uitgever was. We vonden het beiden hilarisch!

En zo kwam er langzaam een einde aan een hele leuke, mooie en bijzondere middag.
’s Avonds vierden we mijn verjaardag in het klein. Ik wilde veel vragen, weten wat mensen gezegd hadden, wie er met elkaar gepraat hadden en álles wilde ik weten omdat ik voor mijn gevoel zelf veel gemist had.
Een van de reacties die ik kreeg was: “Wij hadden nog nooit een boekpresentatie meegemaakt maar volgens ons moet het zo zijn”.
Ik kijk, ook na een jaar, met trots terug op deze boekpresentatie. Op de reacties die ik deze en de volgende dagen kreeg en ik kijk de foto’s nog graag terug.  
Ik had het nog nooit gedaan, ik dacht dat ik het zou kunnen. En dat was ook zo.

Social Share Buttons and Icons powered by Ultimatelysocial