10 oktober – Lieve Mama

Column geschreven in maart 2020

Lieve mama,

We zitten middenin de coronacrisis en we hebben elkaar de laatste weken vooral via beeldbellen gezien. Een hele rare, ongemakkelijke situatie. Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de volwassenen.

Waar we normaal allerlei dingen met elkaar bespreken is dat via zo’n schermpje toch een stuk lastiger. En je kunt ook niet zo goed zien hoe iemand eruit ziet en hoe zijn gemoedstoestand is. Onhandig.
Waar ik normaal niks kan verbergen omdat je toch wel ziet dat het niet goed gaat, lukt dat nu een stuk makkelijker. Ik kan prima zeggen dat het goed gaat terwijl dat helemaal niet zo is. Want je ziet me toch niet.
En als ik wil beeldbellen dan willen de meiden dat ook. Die tetteren er dan tussendoor waardoor mijn verhaal naar de achtergrond verdwijnt. Dat komt wel. Dat geeft niet.

Op mijn werk is het heftig. Al mijn collega’s zijn ingezet op een woonvorm waar corona heerst. Er is daar tot nu toe één cliënt overleden. Er zijn nog meer besmettingen. Ook het personeel daar is ziek, en sommigen zijn ook besmet. Op dit moment hoef ik daar niet naartoe omdat ik tot de risicogroep behoor. Hopelijk blijft dat zo.
Ook één van de cliënten uit mijn RGM groep is stervende door het virus. Een heel heftige situatie in dat gezin waar iedereen ziek is geweest. Gelukkig heeft hij zijn nieuwste kleinkind nog kunnen zien.
Corona komt steeds dichterbij.
Een van mijn directe collega’s is getest. En zij heeft corona. Degene die niet met de zieke cliënten werkt heeft het toch. En ze is erg ziek. De anderen die zijn getest hebben het gelukkig niet, die hebben ‘gewoon’ griep of een verkoudheid.
Dit heb ik je allemaal niet verteld. Ter voorkoming dat je je zorgen gaat maken. Dat doe ik zelf al genoeg.
Want wat nou als ik het krijg? Of heb ik het al gehad, toen ik zo ziek was in januari?
Wie zal het zeggen.
Ik maak me zorgen. Moet ik straks ook naar die woning om te werken? Als het niet anders kan dan moet het ook, risicogroep of niet. En als dat zo is, dan kan ik dat toch helemaal niet? Met tilliften en alle ADL handelingen?
Met een van mijn verpleegkundige – tantes kan ik er wel over praten. Die helpt me gedachten te ordenen en hoort mijn angsten en verhalen aan. Die maakt zich misschien ook zorgen maar laat dat niet zo merken.
Zelf is ze ook getest en vertelde dat pas na de uitslag aan me….

Een enge tijd vind ik het. Je komt bijna niet buiten, en als je buiten bent dan vraag je je af waar je eigenlijk bang voor bent. Want er is niet iets dat je kunt zien waar je bang voor bent.
Bang om ziek te worden, bang dat anderen ziek worden, bang dat een dierbare ziek wordt en je geen afscheid kunt nemen. Bang voor iets dat zo ongrijpbaar is.

Mam, als het straks voorbij is vertel ik je dit allemaal hoor.
Maar nu even niet. Omdat je je al genoeg zorgen maakt.

*ik vertelde het al eerder aan mijn moeder. Een dag of 4 nadat ik besloot het haar niet te vertellen.