15 oktober: Hoera!
November vorig jaar werden er in het kader van de week van de vaktherapie workshops gegeven bij een van mijn werkgevers. Eén van die workshops was psychomotorische therapie. Ik heb geen ambities in die richting, maar ik was gewoon benieuwd. En zo vond ik mezelf terug in een sportzaal waar we oefeningetjes deden, en ook uitleg kregen over het hoe – en – waarom. Heel interessant.
Een rivier oversteken met allerlei materialen en daarbij samenwerken. Naar een muur toelopen met je ogen open. Of dicht.
De laatste oefening was een oefening met een hockeystick en gekleurde ballen. Je moest de ballen van je eigen kleur in beweging houden. Voordat we startten moest je bedenken met hoeveel ballen je dat zou kunnen. Ik ben niet zo’n hockey – ster dus dacht dat het met vijf ballen wel op zou zijn. Ik zag het heel positief in. We begonnen allemaal met twee ballen van onze eigen kleur. En af en toe werd er eentje bij gegooid door de begeleider. En alle ballen van je eigen kleur moesten in beweging blijven. En de kleuren van de anderen rolden er tussendoor. Best ingewikkeld als je niet zo handig bent met een hockeystick. Als het genoeg was, dan moest je dat zeggen. Bij de vijfde bal vond ik het knap ingewikkeld worden. Ik uitte dat ook, en eigenlijk liep ik bij vier ballen al wat te modderen met die ballen en die stick. En vlak voordat ik wilde zeggen dat dit genoeg was voor mij, rolde ze er een zesde bal bij. “Welja!” zei ik. “Deze kan er ook nog wel bij!”. Ik mocht ‘m ook teruggooien maar deed dat niet. En zo rommelde ik nog wat deze zes ballen, kort voor ik het opgaf. “Goh, een mooie metafoor voor mijn leven!” riep ik door de zaal. En nu is het genoeg! Met een bal meer dan ik van tevoren had bedacht. Meer dan ik lukte.
“Alle ballen hoog”
De titel van mijn nieuwe boek.
Over mijn pogingen om ze allemaal hoog te houden. Over de momenten dat er eentje valt. De dalen als ze allemaal even op de grond liggen, de spanning wanneer het er meer zijn dan ik aan wíl kunnen.