Wachtkamer lief & leed

Urenlang bracht ik de afgelopen jaren al door in wachtkamers. Voor mezelf, voor mijn man en kinderen en nu vooral voor mijn ouders. Op harde stoelen, op best lekker zittende banken, alleen of met heel veel wachtenden voor ons.
En er soms is er vanálles te beleven!

Een man met een stofzuiger op zijn rug die de roltrappen kwam stofzuigen. We vonden het een geniaal ding om te zien, en verzonnen er weer vanalles bij. Zou dit een klusje zijn voor degene die aan het kortste strootje trok? Of is het juist een graag gewild klusje? Hoe vaak zouden ze dit doen? Een week later zaten we er weer en kwam diezelfde man weer voorbij. Zou ‘ie weer het kortste strootje hebben gehad?
Ook was er eens iemand die met zijn krukken van de roltrap af wilde. Eigenlijk durfden we niet te kijken, maar gelukkig zagen we dat hij na twee keer twijfelen eieren voor zijn geld koos en toch maar naar de liften liep.
In de ietwat drukke wachtkamer van radiologie kwam een meneer, die wat onderuit gezakt in zijn scootmobiel hing, aanrijden. Arm over het stuur, nochalant, hij reed een beetje snel vonden wij.
Bijna raakte hij in de bocht de oudere dame die daar op haar stoel een boekje zat te lezen. Net op het nippertje stuurde hij bij om haar en de muur te ontwijken. Hij leek opgelucht toen hij heel vriendelijk goedemorgen!! uitriep.
Mijn moeder en ik slaakten een zachte zucht van verlichting.
Daarna vroeg ze of ik ook een boek zou schrijven over wachtkamers.

We zaten in de hal beneden te wachten en mijn moeder zei “kijk daar gaat een couveuse!” Vond ik een beetje een gekke plek in (dit) ziekenhuis maar je weet het nooit. En dan ga je dus nieuwsgierig zitten koekeloeren. Toen ze verder reed konden we het hele gevaarte zien en bleek het een etenskar te zijn…… We hebben er smakelijk om gelachen!

Wat we het leukste vinden om te zien? Kersverse ouders die met hun newborn naar huis mogen en met maxicosi op schoot door de centrale hal rollen. 

Ergernisjes zijn er ook wel hoor. Mensen die filmpjes kijken met (keihard) geluid of telefoongesprekken voeren zodat het hele ziekenhuis kan meegenieten. Zo zijn er ook nog mensen die broodjes pindakaas eten of red bull drinken. Brrr die lucht alleen al, maar zij zullen het wel lekker vinden.

Sommige afspraken zijn ook gewoon heel spannend. Dat je met enorme buikpijn in de wachtkamer zit. Dan wíl je geen minuut langer wachten, maar gewoon direct de uitslag horen. En dan moet je soms even zuchten. Ik ook. Wij ook.
Ik vind het meestal niet zo erg om lang(er) te wachten op mijn afspraak. Artsen hebben ook vaak meer tijd voor jou daarna, en ik vind het fijn dat je niet direct de deur uitgekeken wordt dan.
We zitten daar allemaal met ons eigen verhaal. Soms hoor of zie je daar wat van. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik soms ook gewoon nieuwsgierig ben ‘wat iemand komt doen’. Niet op elke wachtplek kun je dat gemakkelijk bedenken.
We zitten daar met ons eigen gevoelens van angst, spanning en onwetendheid.

Dan kan er maar beter iets te zien zijn….