Mijn vader is heel ziek. En op sommige momenten ben ik daar heel bewust mee bezig. Op andere momenten is het naar de achtergrond verdwenen, denk ik er even niet aan. En dan plots ‘plopt’ het weer op. Dat kan door iets dat ik zie. En soms zie ik ‘m dan ineens fietsen, of ik hoor de poort gaan. Dat kán niet. Op dit moment kan mijn vader dat echt niet. Maanden had ik er geen last van en nu ineens zie of hoor ik ‘m elke keer.
Tegen sommige mensen wil ik er best over vertellen. Wat er is, hoe het gaat en hoe ik me voel. Maar tegen andere mensen, in andere situaties heb ik er écht geen behoefte aan.
Zo ging ik vorige week naar de kapper. Het was wel weer tijd. Nu gaan mijn moeder en ik, wij, al jaren naar dezelfde kapper, ik denk dat ik daar al vanaf mijn 10^e ofzo kom. Ze kennen ons, zegmaar.
De kapster die me knipte had toevalligerwijs een paar dagen ervoor mijn moeder geknipt. “jaaa want toen had jij op je vader gepast!” wist ze te vertellen.
Hmm.
Ze vertelde nog wat over haar vertrek, we spraken door wat ik met mijn haar wilde: ‘knip er maar wat leuks van, beetje kort lekker makkelijk’, en daarna ging ze het wassen.
Een massagestoel, en een hoofdmassage en ik vond dat heerlijk. Beetje ontspannen, even niks. Sneller dan gehoopt was mijn haar schoon en de massagestoel klaar dus kon ik terug in een gewone stoel voor de spiegel.
Ze knipte wat, sneed wat en kletste wat. Ze vroeg naar de kinderen, hoe oud ze waren (oooh al zo oud, wat leuk ik heb je ook zooooooooooo lang niet gezien, ik vond het bijzonder dat ik je nog herkende!)
Daarna vertelde ze nogmaals dat mijn moeder vorige week geweest was, waarop ik vertelde dat ik haar gestuurd had, en toen zei de kapster nogmaals ‘dat jij toen op je vader had gepast.’
“Ik was BIJ mijn VADER inderdaad!” Zei ik terug.
Manman, we hebben het niet over een kleuter. We hebben het over een man van 71 die ernstig ziek is. Daar pas je niet op, daar ben je bij, daar zorg je voor, die heb je lief. Maar je past NIET op.

Een kletspraatje bij de kapper hoort erbij. Maar hier was wérkelijk geen spéld tussen te krijgen.
Over haar kinderen, relaties in de familie, schoonfamilie en vriendenkring. Diploma-uitreikingen, ouderrollen en nieuwe werkplekken. Er kwam werkelijk geen einde aan.
Waar ik eerst een beetje relaxed was door de hoofdmassage en massagestoel begon er nu een irritante hoofdpijn op te komen.
Eén voordeel: ik dacht even niet aan mijn zieke vader.
En alleen maar aan hoe ik hier zo snél mogelijk weg kom.
Mijn reactie op haar gekakel was ondertussen niet veel meer dan hmmhmm en o-kee? Geworden. Want als ik zelf iets in probeerde te brengen dan ging ze weer direct verder met d’r eigen verhaal.

Knip maar goed kort dat haar. Dan hoef ik hier voorlopig niet meer heen!

Vorig jaar eindigde onze zomervakantie na 5 dagen omdat mijn man zijn voet brak. Hij met de ligtaxi naar huis, ik met hond en kinderen naar huis met een vriend die we in allerijl overgevlogen hadden. We “waren goed zuur” want naar deze vakantie in Oostenrijk hadden we, na meerdere “net niet” vakanties, meer dan een jaar uitgekeken. Voor we vertrokken boekten we nog net een nieuwe vakantie voor dit jaar. Wij hadden het naar ons zin, de kinderen vonden het fantastisch en we hadden nog láng niet alles gezien wat we wilden zien. Maar hey! Volgend jaar gaan we weer!
En het liep helemaal anders…

Mijn vader werd ziek en iets meer dan 4 weken voor vertrek besloten we niet naar Oostenrijk te gaan. Ik had al wat twijfels, maar nadat hij zei ‘dat hij liever had dat ik in de buurt was’ besloot ik het annuleren niet langer uit te stellen en nu direct de verzekering te bellen. Ze zullen wel gedacht hebben: oooh daar heb je hún weer…. Vorig jaar willen ze eerder terug, nu willen ze helemaal niet, waarom boeken die mensen überhaupt een reis naar Oostenrijk?
Annuleren vanwege mantelzorg gaat niet, maar ‘gelukkig’ zijn ernstige ziekte en kans op overlijden dat wel.

Eigenlijk willen we nog wel een weekje weg ergens in Nederland, niet te ver van huis. Niet te moeilijk, beetje luxe, hond mee.
Al dagen zoek ik me suf. Toen we allebei meer dan een uur hadden zitten zoeken riepen we bijna tegelijkertijd ‘ik ben er klaar mee!’ en -klapklap- gingen er twee laptops dicht.
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder en er is van alles langskomen. Duur, HEEL duur, klein, HEEL klein, luxe, simpel, alles.
Maar niet wat we zoeken, of: niets wat naar mijn zin is.

Inmiddels staat mijn hele facebooktimeline vol met allerlei reclames voor vakantiehuisjes, komt er wat voorbij in een facebookgroep over last minutes en gaan alle google reclames ook over bungalowparken.
Ook zie ik berichten van mensen die een vakantieadres zoeken voor zomer 2024. Zo ver kan ik nog niet eens kijken, laat staan dénken.

Ik klik op meer dan de helft van die huisjes en reclames om ‘even te kijken’ en zo beheersen vakantiehuisjes mijn timeline….
En ’t is allemaal niks. Correctie: ik vind het allemaal niks.
Duur, klein, te ver, te druk, te rustig, ….
of, dat wat het meeste voorkomt: VOL!
De lijst met leuke vakantieadressen voor ooit is inmiddels zo lang dat we 135 moeten worden om dat allemaal te kunnen doen.

Het frustratieniveau is hoog. Ik wil wat vinden, maar als ik wat vind is er áltijd wel iets mee. Ik stuur dagelijks wel iets ter beoordeling door naar mijn man.
Op een zondagavond had ik het lumineuze idee om in dat park te kijken bij Parijs. Een paar dagen daarheen zou iedereen vast opvrolijken.
En de hond? Ik dacht er zelfs over dat ik ‘die dan maar ergens onder moest brengen.”
Ook niet echt iets voor mij, maargoed.
Maar de prijzen voor dat park zijn echt niet leuk. Daar kan je minimaal 4 weken voor naar Oostenrijk.
Ik roep stoer: ‘dat we dan wel thuisblijven’ maar ik wacht nu nog op het moment dat ik dat ook zo kan voelen.
Wie weet komt er in de komende weken nog een last minute voorbij….

Mijn vader was vroeger een fervent Tour de France kijker. Niet altijd de héle etappes (daar was in ieder geval door de week geen tijd voor) maar wel altijd de finish. Het werk werd tijdelijk gestaakt tot men over de finish was. En dat nam ik van hem over, want meerdere keren per week staat hier de tv aan voor de laatste kilometers. Ik heb er nul komma nul verstand van. Geen idéé wie de toppers zijn, wie er in de gele- of de bolletjestrui fietst en wat de belangrijke etappes zijn. Maar het klinkt zo gezellig!
In de auto luister ik trouwens sowieso al vaak radio 1. En die jingles zijn de afgelopen jaren nauwelijks veranderd als je het mij vraagt. Nostalgie ten top.

Nu doet mijn vader zijn eigen Tour de France. Ook wel bekend als de ‘Tour de Alrijne’
Alle drie de locaties werden afgelopen week bezocht. Bloedprikken in Alphen op maandag, een afspraak met de oncologieverpleegkundige in Leiderdorp en de koninginnenrit* was de chemobehandeling op donderdag in Leiden.

En in deze tijd van de Tour de France zie ik wel enige vergelijking. 
Een col van de buitencategorie is er nog licht bij, als je het vergelijkt met het hebben van lymfeklierkanker. Elke keer spanning. Gaat het bloedprikken goed, hoe zijn de uitslagen en hoe voel je je na de behandeling. Voor de wind ging het niet. Na de eerste twee behandelingen kon hij nauwelijks bijkomen. Voor de rustdagen voorbij waren kwam de volgende klim alweer. 

Hij begon eraan met pap in de benen.
Helaas is na een week Tour de Alrijne de finish nog niet in zicht. De Tour de France duurt drie weken, en mijn vader doet dat zes keer. Zes keer drie weken. En dan is ‘ie er nog niet. Doorkachelen, aldus Gerrie Kneteman. Meer smaken zijn er niet. (Letterlijk) de dood of de gladiolen, ook zo’n uitspraak van Kneteman.

Draagt mijn vader nu de bolletjestrui? Of de groene of gele? De witte trui komt ‘ie niet meer voor in aanmerking vanwege zijn leeftijd. Wat mij betreft verdient ‘ie ze allemaal. Mag ‘ie ze allemaal, elke dag, aantrekken op de denkbeeldige Champs Elysees. Beter worden van zo’n ziekte is topsport. Fysiek en mentaal.
De arts zorgt voor het trainingsschema. En wij kunnen als verzorgers alleen maar toekijken, maar hebben ook een belangrijke rol in de tour. We kunnen voeding aanrijken, bidons vullen, hem naar elke nieuwe etappe rijden. Dingen uit handen nemen waar hij geen energie voor heeft. Hem stimuleren en motiveren.

Op dit moment is Parijs nog ver. (Joop Zoetemelk) en de finish nog niet in zicht. Je hoopt dat hij er, ala Maarten Ducrot, niet ‘afgepierd’ word en dat hij de man met de hamer niet te vaak tegenkomt. Met twee vingers in de neus is het in ieder gevál niet. Het is afzien.
Je weet dat de finish komt. Je hoopt dat ‘ie er ligt, en dat het trainingsschema van de arts klopt. Hij heeft het vaker begeleid, deze tour. Dus we vertrouwen erop.

En Joop Zoetemelk zei ook ‘de tour win je in je bed.’ En dat is in de Tour van mijn vader ook zo. Gedeeltelijk dan!

*De koninginnenrit is de zwaarste en belangrijkste etappe van een etappewedstrijd