Hashtag

Hashtag

Een # (hashtag) is helemaal hip in Social Medialand. Je zet er een soort zoekwoord achter. Als je erop klikt dan vind je meer berichten met hetzelfde “onderwerp”
Er zijn mensen die er een zinnetje achter zetten. Soms serieus. Soms grappig. Ik gebruik ze ook, vooral op twitter.

Laatst gebruikte ik al #mijnfysioiseentopper en nu moet ook #mijnhuisartsiseentopper wat mij betreft toegevoegd worden aan het lijstje.
Al ettelijke malen zat ik in de wachtkamer bij mijn huisarts. Voor iets fysieks, maar de laatste tijd vooral voor allerlei mentale dingen. Klachten waar geen zalfje of pilletje voor is.

Een tijd terug maakte ik een afspraak voor iets fysieks. Daarna kwam de vraag “hoe het thuis ging.” Ik vond het bijzonder (en) fijn te merken dat ik geen nummer ben voor mijn huisarts. Dat hij weet bij wie ik hoor, en wat daar speelt.

Soms moet je enorm lang wachten, maar dat vind ik eigenlijk nooit erg.
Behalve dan die keren dat ik er met jongste met een zondagsarmpje zat. Elke minuut met een kind met pijn in de wachtkamer is er een teveel.
Ik weet ook dat mijn huisarts voldoende tijd voor je neemt. En dat er ná mij ook mensen in de wachtkamer zitten die langer moeten wachten omdat mijn consult uitloopt.
Van de zomer zei ik een keer “ik zou zo graag weer eens voor wat normaals naar de huisarts gaan. Gewoon, iets simpels waar geen tranen bij komen kijken.” Dat werd een #longontstekingindezomervakantie maar dat wist ik toen gelukkig nog niet.

Mijn huisarts heeft overigens wel hele goeie tissues. Niet van dat schuurpapier, maar van die zachte met lotion.
Gratis tip voor alle mensen met tissues in de spreekkamer: die met lotion zijn zo fijn! Als je je dan rot voelt maakt zo’n zachte tissue het allemaal iets gemakkelijker.
Mijn huisarts neemt de tijd, jaagt me niet na 5 minuten de spreekkamer uit en stelt me gerust als ik me zorgen maak. Met andere artsen heb ik minder een klik. Je kunt tenslotte niet iedereen vriendelijk en sympathiek vinden. Dan is dit helemaal dubbel fijn.

De keer dat we er zaten op de dag dat hij niet meer wilde leven was verschrikkelijk. Alles werd uitgevraagd en tot in detail benoemd. Voor mij allemaal nieuwe dingen en eigenlijk kon ik maar één ding doen. Huilen. De huisarts legde uit dat dit echt even moest, en gaf me de doos tissues aan.
De dag erna ging ik nog even langs bij de huisarts, gewoon omdat ik even wilde praten. Dat kon en mocht.
Ik zat daarna vaker dan me lief is in de wachtkamer van de huisarts. Omdat het niet goed ging met hem, met mij, of af en toe met een zondagsarmpje van jongste. Er waren jaren geweest dat ik er nauwelijks kwam.

Ik had een moeilijke periode. Mijn angst leek de leiding te nemen.
Ik wilde overleggen of er iets was om rustiger van te worden, om me rustiger te voelen.
Het was een fijn overleg.
Ik ging weg zonder het recept waar ik voor kwam, maar wel met een tevreden gevoel. En dat lijkt me vele malen beter.
Een huisarts die goed voor me zorgt. Dat is een heel fijn gevoel!