Almost 40

En dan is het alweer bijna oktober. Bijna de maand waarin ik 40 zal worden. Er was een plan voor een leuk feestje, iets leuks doen met mijn gezin. Een halve marathon wilde ik lopen voor mijn 40^e verjaardag en ik was serieus in training.
Ik zag bij iemand anders een bucketlist. Een bucketlist van dingen die ik wilde doen in het jaar dat ze 40 zou worden. Dat leek mij ook een super leuk idee. Ik maakte een mooi bord en hing er mijn doelen en wensen op.
Een nachtje op pad met de meiden apart, met mijn man, mijn vader en mijn moeder, Ronnie Gardiner ontmoeten. Ook wilde ik graag eens paardrijden, een slipcursus doen. De eerste plannen waren gemaakt.

Ook was er, na gezin in de wachtkamer, een plan voor een nieuw boek, over hoe ik uit die wachtkamer zou komen. Het zou ook een beetje gaan over leven in het gezin met een partner met psychische kwetsbaarheid.
Op mijn verjaardag als soort verrassing lanceren leek me wel aardig. Een idee voor een boekpresentatie daarna was ook al half rond. Het boek moest nog geschreven, maar sommige dingen kunnen maar bedacht zijn.
Ik was leuk in training voor de halve, de kinderen gingen goed en er waren leuke plannen in de agenda.

En toen werd het maart en kwam corona.
Kinderen thuis, geen cliënten op het werk, niet zingen.
Geen bezoek van familie en vrienden en geen fysiotherapie of psychologenbezoek.
Op sommige vlakken heeft het goed gedaan. Ik zag hoe de meiden leerden op school. Rustig opstarten elke ochtend en thuisschool.
Het deed ook niet goed. Geen uitstapjes en niet weg kunnen bracht rust maar ook onrust. Misschien niet op het moment zelf, maar ook achteraf. Ik trok mijn schoenen aan en ging hardlopen, maar als je niet van hardlopen houdt dan ga je dat niet doen.

In juni startte sommige dingen  weer op. De kinderen gingen weer naar school. Eerst gedeeltelijk en na de meivakantie weer helemaal. Ook het werk werd weer iets normale, hoewel nu in september nog niet alles weer is gestart, en “normaal”  kunnen we sommige dingen niet noemen.
Het thuis zijn in de coronatijd bracht me aan het denken. Waar sta ik nu, waar wil ik qua werk over een paar jaar zijn. Ik startte met een opleiding voor mezelf én voor mijn hond. Hopelijk kunnen we in de toekomst samen werken.
De zomervakantie was heftig, maar bestond gelukkig ook uit leuke dingen.
Ik ging op de foto voor een tijdschrift, helaas is de plaatsing daarvan uitgesteld. Dat geeft ook tijd. Tijd om dingen te regelen en te bedenken.
Dat boek. Dat zit nog in de pen. Ik had gehoopt dat ik al een heel eind zou zijn. Maar in plaats daarvan zijn er veel ideeën maar nog niet zoveel geschreven.
Nu zit ik thuis met “burnout achtige verschijnselen”.
Het was te heftig. De afgelopen jaren waren te zwaar. En nu is het even op. Ik doe rustig aan, probeer vaker nee te zeggen. Ik merk dat als de vraag begint met “Saskia kun je….” Ik in de paniek schiet. Dan weet ik het even niet meer.
Het komt weer. Ik doe even wat ik leuk vind en wat ik op dat moment aan denk te kunnen. Een beetje opruimen, veel lezen en wandelen met Boris.
Geduld hebben met mezelf én met anderen.
Dat verjaardagsfeestje gaat (nu) niet door. En de invulling van die dag laat ik aan anderen over dit jaar. Best lastig voor een controlfreak als ik….
Van mijn studie geniet ik intens, ik raak er enorm door geinspireerd.
En dat boek? Dat komt er wel!