Dit been…

….Is wel van mij helaas.
Waar ik van de zomer nog een berichtje stuurde over dat hij zijn enkel brak in Oostenrijk ben ik nu zelf aan de beurt met enkelleed. Eind januari viel ik tijdens een wandeling met Boris en een collega met haar honden. Hoop gedoe, blij dat ik thuis was, foto gemaakt, enkelbanden gescheurd. Een het duurt me véél te lang. Bijna 5 weken onderweg nu. En ik ben er zó klaar mee!
Waar ik eerder steeds naar de fysio ging voor (nieuwe) tape zit er nu niks om mijn enkel, wacht ik tot de aangeraden brace er is. En het is nog steeds geen pretje. Bij de volgende afspraak kijken hoe het er dan voorstaat en mogelijk een verwijzing voor een echo.
Als je me een beetje kent weet je dat ik niet zo van het stilzitten ben.

Ik heb een aantal boeken gelezen, wat stukken geschreven voor het onderzoek wat ik doe op mijn werk en Videoland gekeken. Ook daarvoor krijg ik tips voor de fysio hahaha.
Ook heb ik wat zitten rommelen op mijn websites en nu schrijf ik hier maar eens een stukje.

Er kan vast nog véél meer. Ik zou nog een boek kunnen schrijven, een héél stuk aan mijn wandelcoach – studie doen, maar er komt weinig van terecht.
Ik schrijf wel eens wat hoor, en heb de communiekleding van jongste bij elkaar geshopt. (alleen kunnen we nog niet kiezen tussen 2 setjes…) Verder heb ik van alles gevonden op pinterest.
Het feit dat ik niet heen – kan waar ik heen – wil, niet met de kinderen ergens naartoe kan vind ik nog wel het vervelendste. En de pijn, want die blijft.

Vanaf de bank kan ik van alles regelen, maar ook de rollen in dit gezin worden (soms pijnlijk) duidelijk.
En dat maakt me zeker verdrietig. Ook de afhankelijkheid vind ik moeilijk. Misschien is het ergens goed voor, wie weet…

Volgende week zou ik starten met een personal trainingstraject om mijn afvalachterstand in te lopen maar de fysio maakte me gisteren in niet mis te verstane bewoording (of eigenlijk: door me alleen maar aan te kijken…) duidelijk dat ik dat nog wel even uit mijn hoofd kon zetten. Ook de workshop die ik met oudste zou doen gaat niet door.
Als naar de keuken gaan soms al een expeditie is, dan is een Scuba Mermaid workshop niet echt haalbaar. Pffff.

Ik bestelde nog een boek, liet een UFO (unfinished object, haakproject) van zolder trekken waar ik mee aan de slag kon en heb nu een heus ’todo lijstje’ met allerlei kleine en grotere klusjes erop.

Er zit niks anders op dan geduld oefenen.
Laatst zei ik bij de Ursulaband: “als we weer in de kapel spelen dan gaan we bidden voor geduld. Heel veel bidden want we hebben véél geduld nodig.”
Misschien moet ik daar maar alvast eens aan beginnen…