Column geschreven 30 januari 2020

Allerliefste Benco,

Toen je bij ons kwam was je nog zo klein. Jij hebt mij uitgekozen met je ondeugende bekkie, je  vrolijke oogjes. Je zat aan mijn veters te trekken. Je was de drukste van het nest, maar was ook de eerste die bij me lag te slapen.
Ik heb wat op je gemopperd. Als je weer iets kapot geknaagd had. Als je er wéér met een schoen of sok vandoor ging. Als je bananen in je oren had en niet meer bij me terug kwam.

Mijn steun en toeverlaat werd je. In de moeilijke tijd vorig jaar hebben we wat wandelingen gemaakt. Wandelingen waarin ik soms dacht dat ik urenlang zou willen lopen.
Mooie avonturen hebben we samen beleefd. Samen wandelen naar de Herenhof en daar samen een harinkje eten. En dan weer terug wandelen. We hebben shows samen gelopen. Jachttraining gedaan.
We hebben half Denemarken doorkruist met jou in de doggyride. Er was zelfs een mevrouw die met ons op de foto wilde.
Of die mevrouw op de braderie die we bijna van je áf moesten trekken. Omdat wij probeerden jou op te voeden en zij alleen maar wilde knuffelen.
Schoenen heb je kapot geknaagd. Je kussen. Knuffels. Dingen die de kinderen lieten slingeren.

Je vrolijke ondeugende ogen, je kwispelende staart en je (soms ook wel irritante) piepjes. “Gnorken” buiten op de stoep of ‘s morgens bij je eerste aai.
Liepen we rustig te wandelen, gooide jij je ineens op je rug om te gaan liggen rollen. Ondeugende draak!

We zijn samen naar jachttraining geweest. Naar puppytraining en de jonge honden training.
Toen oudste geboren was heb je me een week niet aangekeken.
Kilometers hebben we samen gelopen. Jij naast de kinderwagen. En soms als er iemand te dichtbij kwam ging je er tussen staan.
Als je vond dat ik te dichtbij een van mijn vrienden ging lopen kroop je ertussen.

Vriendje wat kan je snurken! We kunnen je soms boven horen!
Zo schattig als je droomt. Kwispelen in je slaap. Grommen en “praten” in je slaap.

Dinsdag hebben we gehoord dat het mis is. Je hebt een grote tumor in je buik. Technisch gezien kunnen we je laten opereren. Maar of alles dan weg is? En hoe kom je uit die operatie? Kom je überhaupt uit die operatie?
Meer dan 10 jaar ben je mijn vriendje geweest.
Oudste vroeg  wanneer je jarig bent. “Op 3 mei” antwoordde ik. “Maar Benco gaat geen 11 jaar worden.”
“Mama? Ik denk soms aan het leven zonder Benco.” Krak, daar ging mijn hart. En “als we geluk hebben kunnen we van mijn geld een nieuwe hond kopen”

Moeilijke beslissingen. Morgen moet ik je laten gaan. We gaan ’s morgens nog naar het strand. Woensdag heb je op de dijk nog achter je balletje aan lopen rennen. Zo dubbel want thuis slaap je alleen maar.  Ik wil nog lange wandelingen met je maken. Dat je mijn tranen weglikt als ik huil. Dat je op of aan mijn voeten komt liggen. Je starende ogen als je NU naar buiten wilt. Je reactie op “ga je mee?” Het leukste was als je dacht dat je niet mee mocht en je in de bench ging zitten. En dat je dan tóch mee mocht.

Maar ik moet ook eerlijk zijn. Je hebt een goed leven gehad. Ik wil niet dat je lijdt. En die lange wandelingen kunnen eigenlijk niet (meer) Je hebt ongemak van de tumor.

Toen kinderen krijgen niet vanzelf ging heb je uren bij me gelegen. Na de puncties was je zo lief voor me. Toen ik zwanger was van jongste moest ik goed opletten als we andere honden tegenkwamen omdat je zo beschermend was.

Kort nadat het met Gijs “aka de baas” gebeurde heb je heel wat uren bij me gelegen. Mijn tranen weggelikt. Met me meegewandeld. Me aan het lachen gemaakt. Je was de afleiding in moeilijke en zware gesprekken met hulpverleners.

Ik wil niet geloven dat het vanavond je laatste avond bij ons is. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik kan alleen maar huilen. Het doet zo’n pijn je te moeten missen.
Ik kocht lekkere hapjes voor je. Een haring, konijnenoren en ik kookte kip en een ei voor je.
Vanaf dinsdag slaap ik beneden bij je, en oudste sliep daar gisteren ook. Het is fijn zo dicht bij je te zijn. Maar ook moeilijk. Eigenlijk wil ik alleen maar tegen je aan liggen en door je vacht kroelen. Maar je bent niet zo’n knuffelhond.

Buiten loop je nog naast me te dansen. Je komt soms nog met een balletje aanlopen en dan spelen we nog even. Maar je bent niet meer de ondeugende Benco die je was. Jongste zit iets te eten op de bank en je komt nieteens bij haar schooien. Soms neem je de koekjes niet aan. Je hebt moeite met gaan liggen en zitten.
Je spring niet meer op de bank als je iets denkt te zien of horen.
Je bent ziek.
Mijn hart breekt.

“Morgen krijg jij een spuitje
en dan wou ik maar één ding….
Lieve zieke Benco,
dat de tijd niet verder ging…”

(Frederieke, kinderen voor kinderen)

Ik heb altijd een pannetje op het vuur. Vaak ook meerdere pannetjes. Altijd pruttelt er wel iets, een plannetje of een projectje. Eigenlijk zijn er altijd meerdere pannetjes die staan te pruttelen. Sommige pannetjes pruttelen zachtjes, zo op de achtergrond. Met enige regelmaat denk ik eraan en roer ik er een beetje doorheen. Om het pannetje dan weer een tijdje te vergeten.
Ook zijn er pannetjes die hard pruttelen. Die moeten nu. Omdat er een deadline nadert, of omdat het projectje gewoon heel leuk is.
Het houdt me bezig, ik blijf scherp en wordt gelukkig van mijn pannetjes. Soms brand er eentje aan. Dan was ik ‘m vergeten, had ik het te druk met roeren in andere pannetjes of stond het vuur gewoon te hoog.  Dat is wel eens frustrerend.
Je pannetje laten verpieteren en weggooien is toch zonde. Ook al is hij gewoon drooggekookt. 

Hij heeft dat helemaal niet. Eén enkel pannetje is meer dan voldoende. En als het pannetje leeg is stopt hij er het liefste hetzelfde weer in. Omdat hij weet hoe het werkt, hoe het smaakt en hoe de bereidingswijze is.
Ik zet nog wel eens een pannetje op met iets nieuws erin. Een nieuw knutselproject. Van de zomer was dat een tuinbankje van pallets. Toen ‘ie af was kon het pannetje van het vuur. (En was er weer plek voor een nieuwe)
Het pannetje afvallen dat pruttelt heel zachtjes. Dat speelt in mijn achterhoofd maar ik zou het een stuk harder moeten zetten. Dan let ik er beter op en kan het pannetje daarna weer zachter. Maar moet wel blijven pruttelen.
De pannetjes met “Boek 2” pruttelt altijd. Soms wat harder. Ik zou willen dat boek 2 er moet komen, dus ik draaide dit pannetje wat hoger.

Weet je wat er al heel lang achterop het fornuis staat? Mijn ukelelepannetje. Daar zou ik graag wat beter op willen leren spelen. Die moest misschien van de zomer maar mee, mochten we met de tent weggaan. Want in de coronaquarantaine is er niks van gekomen helaas. Ook van die tent niet.

Hij weet van sommige pannetje dat ze bestaan, andere pannetjes heb ik nog niet over verteld. En die komen dan voor hem als donderslag bij heldere hemel voorbij. En dat levert dan vaak veel stress op bij hem. ‘Wennen aan het idee’ was bij mij al begonnen maar bij hem nog niet. Daar moet ik (meer) rekening mee houden.

Ik ben blij met mijn fornuis met p(l)annetjes. Zonder zou ik me maar vervelen.

Rond mijn 39^e verjaardag zag ik bij anderen dat ze een bucketlist had voor het jaar waarin ze 40 zou worden. Dat leek me een superleuk idee. En zo maakte ik ook een bucketlist met 10 dingen erop.
Hardlopen – Ik was op weg naar de halve. Het ene na het andere loopevenement waar ik me voor inschreef werd afgelast. En zo ook degene waar ik voor was ingeschreven. (Eindhoven) Iets met corona. Er was nog een plan om er zelf eentje te gaan lopen. Een rondje van een kilometer of 5, met 4 mensen die me lief zijn. En die kunnen hardlopen. Mijn fysio die me begeleidde in dit traject had al toegezegd. En welke andere 3 er mee zouden kunnen lopen had ik ook al bedacht. Maar het gaat niet lukken dit jaar. Balen.

Afvallen – Er is een kilo of 8 af. Nog 10 te gaan…..

Met oudste een nachtje weg – Corona kwam ertussen….Ze vroeg er laatst nog naar. Of we in de komende vakantie nog een nachtje weg konden. Naar een vakantiehuisje of hotel. Ik heb haar doorgestuurd naar papa. Die zei dat het goed zou komen.

Met jongste een nachtje weg  – Een hotel met een zwembad. Helaas. Corona gooide roet in het eten.

Met mijn vader een nachtje weg – Het hotel aan zee was al uitgezocht, en de tweede Maasvlakte zouden we bezoeken. Maar corona kwam….

Met mijn moeder een nachtje weg – Mijn moeder had bedacht dat ze dan ergens heen wilde waar we konden wandelen. Maarja….

Naar Londen met mijn man – Die staat al zó lang op de bucketlist. Die kan nog wel even blijven staan. In Engeland is het namelijk oranje. En daar blijven we “dus” maar even weg.

Paardrijden (pas als punt 2 geslaagd is) – Ik kan over een kilo of 5…..

1/8 triathlon – Op de dag dat deze weer werd gehouden in het zwembad in Leimuiden zou oudste haar communie doen. Die werd afgelast en ook de triathlon ging niet door. Er is niet gezwommen dit jaar, die 5k moet op tempo slak best lukken en voor die 20km fietsen heb ik ook nog wat training nodig. Hopelijk is er in 2021 weer eentje voor het goede doel. Dan slaan we twee vliegen in één klap.

Zingen – Er was iets met aerosolen, waardoor we nu in aangepaste vorm weer mogen (mochten?) zingen.

Ronnie Gardiner ontmoeten – Helaas werd de praktitionersdag afgelast en kwam Ronnie ook niet uit Zweden deze kant op komen. Hopelijk volgend jaar….

Het lijkt een heel dramatisch geheel. Maar zo voelt het eigenlijk niet. Het is zoals het is. Van bepaalde dingen baalde ik wel enorm hoor. Zoals de RGM studiedag, de nachtjes weg met de kinderen en wéér niet naar Londen. (goed dat we niet geboekt hadden!)
Het zijn / waren dingen die ik graag wil doen. Maar alles was al zo anders, dat die bucketlist eigenlijk naar de achtergrond geschoven is. We zijn een weekje lekker op vakantie geweest, ik heb een periode heel lekker hardgelopen. En weet je? Londen loopt niet weg.

Over 10 dagen is het zover. Dan vier ik mijn 40^e verjaardag. Een dag waar ik al lang naar uitkeek. Begin dit jaar reserveerde ik al “materiaal” voor mijn feestje. Het plan was er dus al lang. Met mijn 30^e verjaardag gaf ik een high tea, en nu huurde ik een houtoven met bijbehorende ingrediënten. Al lang twijfelde ik of ik het wel door moest laten gaan en ergens in mei besloot ik het feestje wel te geven, maar de locatie aan te passen naar een plek waar wat meer ruimte is. Maar het bleef een vervelend gevoel geven. En tijdens de persconferentie van begin augustus besloot ik mijn feestje af te blazen voor nu. Het mocht ook niet meer van de minister. Feestjes op een gehuurde locatie en iedereen moet blijven zitten. Dat was niet helemaal wat ik van plan was. Gelukkig was het mogelijk het gehuurde af te zeggen. Ik baalde echt enórm. Want ik had er al lang naar uitgekeken, ik had er zin in. Maar: als je 40,5 bent kun je ook een feestje geven tenslotte. Of 40 ¾. Of 40 jaar en 302 dagen. Dat zien we nog wel.
Wat ik dan zou gaan doen met mijn verjaardag bleef en blijft nog onduidelijk. Bang was ik, dat het een rotdag gaat worden. Een dag waar ik lang naar uitgekeken heb en die gaat verlopen als een verdrietige dag. De kinderen moeten naar school (ik ben op donderdag jarig) en ze geven een presentatie aan het einde van de dag. En daarna is het herfstvakantie. En dat ik dan alleen thuis zat te koekebakken.
Waar ik bij jongste een drive – thru verjaardag regelde en bij oudste feestpakketjes rondbracht en we met elkaar taartjes aten via zoom , heb ik nu nul inspiratie. Geen idee hoe ik mijn eigen verjaardag wil vieren. En daarom vroeg ik mijn man dat te regelen. Bedenk maar wat leuks. Ik vind het leuk om onze vrienden te zien, te eten met (schoon)familie en verder: kijk maar. Ik kan het even niet meer. Hij is niet zo van het regelen dus vond het lastig. Er werd iets gezegd over Texel (of toch niet?) en ik zou een lijstje krijgen met wat ik mee moet nemen.
Van de week zaten we samen op de bank. Ik keek tv en hij zat wat te rommelen met Google Earth op de tablet. Het begon bij ons huis, met de wijk, de heliport in Amsterdam. En daarna zag ik een heel leuk soort dorpje. Huisjes met water eromheen. Dus ik vroeg of dat Naarden was, en dat het er leuk uitzag. Oh. Nee. Ik vroeg wat het dan was. Oooooh… niiiiiiiks. En alles werd dichtgeklikt, de tablet opgeruimd en er werd geen wóórd meer over gesproken. Ik vertelde hem wel even dat het “best suf was om naast me op de bank iets te gaan zoeken wat ik niet mag weten.”
Er zit niets anders op dan af te wachten op wat er gaat komen. Iedereen zwijgt in ieder geval in alle toonaarden. En daar moet ik het dan mee doen. Lastig, voor een controlefreak als ik ben. Maar het komt vast goed. Als mijn gezin maar bij me is. Dan komt het sowieso goed.
Maar ik bedacht zelf ook iets: Een column tiendaagse. De komende 10 dagen krijgen jullie elke dag een korte column van mij. En op mijn verjaardag onthul ik de titel van mijn tweede boek…