Over 10 dagen is het zover. Dan vier ik mijn 40^e verjaardag. Een dag waar ik al lang naar uitkeek. Begin dit jaar reserveerde ik al “materiaal” voor mijn feestje. Het plan was er dus al lang. Met mijn 30^e verjaardag gaf ik een high tea, en nu huurde ik een houtoven met bijbehorende ingrediënten. Al lang twijfelde ik of ik het wel door moest laten gaan en ergens in mei besloot ik het feestje wel te geven, maar de locatie aan te passen naar een plek waar wat meer ruimte is. Maar het bleef een vervelend gevoel geven. En tijdens de persconferentie van begin augustus besloot ik mijn feestje af te blazen voor nu. Het mocht ook niet meer van de minister. Feestjes op een gehuurde locatie en iedereen moet blijven zitten. Dat was niet helemaal wat ik van plan was. Gelukkig was het mogelijk het gehuurde af te zeggen. Ik baalde echt enórm. Want ik had er al lang naar uitgekeken, ik had er zin in. Maar: als je 40,5 bent kun je ook een feestje geven tenslotte. Of 40 ¾. Of 40 jaar en 302 dagen. Dat zien we nog wel.
Wat ik dan zou gaan doen met mijn verjaardag bleef en blijft nog onduidelijk. Bang was ik, dat het een rotdag gaat worden. Een dag waar ik lang naar uitgekeken heb en die gaat verlopen als een verdrietige dag. De kinderen moeten naar school (ik ben op donderdag jarig) en ze geven een presentatie aan het einde van de dag. En daarna is het herfstvakantie. En dat ik dan alleen thuis zat te koekebakken.
Waar ik bij jongste een drive – thru verjaardag regelde en bij oudste feestpakketjes rondbracht en we met elkaar taartjes aten via zoom , heb ik nu nul inspiratie. Geen idee hoe ik mijn eigen verjaardag wil vieren. En daarom vroeg ik mijn man dat te regelen. Bedenk maar wat leuks. Ik vind het leuk om onze vrienden te zien, te eten met (schoon)familie en verder: kijk maar. Ik kan het even niet meer. Hij is niet zo van het regelen dus vond het lastig. Er werd iets gezegd over Texel (of toch niet?) en ik zou een lijstje krijgen met wat ik mee moet nemen.
Van de week zaten we samen op de bank. Ik keek tv en hij zat wat te rommelen met Google Earth op de tablet. Het begon bij ons huis, met de wijk, de heliport in Amsterdam. En daarna zag ik een heel leuk soort dorpje. Huisjes met water eromheen. Dus ik vroeg of dat Naarden was, en dat het er leuk uitzag. Oh. Nee. Ik vroeg wat het dan was. Oooooh… niiiiiiiks. En alles werd dichtgeklikt, de tablet opgeruimd en er werd geen wóórd meer over gesproken. Ik vertelde hem wel even dat het “best suf was om naast me op de bank iets te gaan zoeken wat ik niet mag weten.”
Er zit niets anders op dan af te wachten op wat er gaat komen. Iedereen zwijgt in ieder geval in alle toonaarden. En daar moet ik het dan mee doen. Lastig, voor een controlefreak als ik ben. Maar het komt vast goed. Als mijn gezin maar bij me is. Dan komt het sowieso goed.
Maar ik bedacht zelf ook iets: Een column tiendaagse. De komende 10 dagen krijgen jullie elke dag een korte column van mij. En op mijn verjaardag onthul ik de titel van mijn tweede boek…