We gaan niet.

Vorig jaar eindigde onze zomervakantie na 5 dagen omdat mijn man zijn voet brak. Hij met de ligtaxi naar huis, ik met hond en kinderen naar huis met een vriend die we in allerijl overgevlogen hadden. We “waren goed zuur” want naar deze vakantie in Oostenrijk hadden we, na meerdere “net niet” vakanties, meer dan een jaar uitgekeken. Voor we vertrokken boekten we nog net een nieuwe vakantie voor dit jaar. Wij hadden het naar ons zin, de kinderen vonden het fantastisch en we hadden nog láng niet alles gezien wat we wilden zien. Maar hey! Volgend jaar gaan we weer!
En het liep helemaal anders…

Mijn vader werd ziek en iets meer dan 4 weken voor vertrek besloten we niet naar Oostenrijk te gaan. Ik had al wat twijfels, maar nadat hij zei ‘dat hij liever had dat ik in de buurt was’ besloot ik het annuleren niet langer uit te stellen en nu direct de verzekering te bellen. Ze zullen wel gedacht hebben: oooh daar heb je hún weer…. Vorig jaar willen ze eerder terug, nu willen ze helemaal niet, waarom boeken die mensen überhaupt een reis naar Oostenrijk?
Annuleren vanwege mantelzorg gaat niet, maar ‘gelukkig’ zijn ernstige ziekte en kans op overlijden dat wel.

Eigenlijk willen we nog wel een weekje weg ergens in Nederland, niet te ver van huis. Niet te moeilijk, beetje luxe, hond mee.
Al dagen zoek ik me suf. Toen we allebei meer dan een uur hadden zitten zoeken riepen we bijna tegelijkertijd ‘ik ben er klaar mee!’ en -klapklap- gingen er twee laptops dicht.
Inmiddels zijn we weer een aantal dagen verder en er is van alles langskomen. Duur, HEEL duur, klein, HEEL klein, luxe, simpel, alles.
Maar niet wat we zoeken, of: niets wat naar mijn zin is.

Inmiddels staat mijn hele facebooktimeline vol met allerlei reclames voor vakantiehuisjes, komt er wat voorbij in een facebookgroep over last minutes en gaan alle google reclames ook over bungalowparken.
Ook zie ik berichten van mensen die een vakantieadres zoeken voor zomer 2024. Zo ver kan ik nog niet eens kijken, laat staan dénken.

Ik klik op meer dan de helft van die huisjes en reclames om ‘even te kijken’ en zo beheersen vakantiehuisjes mijn timeline….
En ’t is allemaal niks. Correctie: ik vind het allemaal niks.
Duur, klein, te ver, te druk, te rustig, ….
of, dat wat het meeste voorkomt: VOL!
De lijst met leuke vakantieadressen voor ooit is inmiddels zo lang dat we 135 moeten worden om dat allemaal te kunnen doen.

Het frustratieniveau is hoog. Ik wil wat vinden, maar als ik wat vind is er áltijd wel iets mee. Ik stuur dagelijks wel iets ter beoordeling door naar mijn man.
Op een zondagavond had ik het lumineuze idee om in dat park te kijken bij Parijs. Een paar dagen daarheen zou iedereen vast opvrolijken.
En de hond? Ik dacht er zelfs over dat ik ‘die dan maar ergens onder moest brengen.”
Ook niet echt iets voor mij, maargoed.
Maar de prijzen voor dat park zijn echt niet leuk. Daar kan je minimaal 4 weken voor naar Oostenrijk.
Ik roep stoer: ‘dat we dan wel thuisblijven’ maar ik wacht nu nog op het moment dat ik dat ook zo kan voelen.
Wie weet komt er in de komende weken nog een last minute voorbij….