Opgepast!

Mijn vader is heel ziek. En op sommige momenten ben ik daar heel bewust mee bezig. Op andere momenten is het naar de achtergrond verdwenen, denk ik er even niet aan. En dan plots ‘plopt’ het weer op. Dat kan door iets dat ik zie. En soms zie ik ‘m dan ineens fietsen, of ik hoor de poort gaan. Dat kán niet. Op dit moment kan mijn vader dat echt niet. Maanden had ik er geen last van en nu ineens zie of hoor ik ‘m elke keer.
Tegen sommige mensen wil ik er best over vertellen. Wat er is, hoe het gaat en hoe ik me voel. Maar tegen andere mensen, in andere situaties heb ik er écht geen behoefte aan.
Zo ging ik vorige week naar de kapper. Het was wel weer tijd. Nu gaan mijn moeder en ik, wij, al jaren naar dezelfde kapper, ik denk dat ik daar al vanaf mijn 10^e ofzo kom. Ze kennen ons, zegmaar.
De kapster die me knipte had toevalligerwijs een paar dagen ervoor mijn moeder geknipt. “jaaa want toen had jij op je vader gepast!” wist ze te vertellen.
Hmm.
Ze vertelde nog wat over haar vertrek, we spraken door wat ik met mijn haar wilde: ‘knip er maar wat leuks van, beetje kort lekker makkelijk’, en daarna ging ze het wassen.
Een massagestoel, en een hoofdmassage en ik vond dat heerlijk. Beetje ontspannen, even niks. Sneller dan gehoopt was mijn haar schoon en de massagestoel klaar dus kon ik terug in een gewone stoel voor de spiegel.
Ze knipte wat, sneed wat en kletste wat. Ze vroeg naar de kinderen, hoe oud ze waren (oooh al zo oud, wat leuk ik heb je ook zooooooooooo lang niet gezien, ik vond het bijzonder dat ik je nog herkende!)
Daarna vertelde ze nogmaals dat mijn moeder vorige week geweest was, waarop ik vertelde dat ik haar gestuurd had, en toen zei de kapster nogmaals ‘dat jij toen op je vader had gepast.’
“Ik was BIJ mijn VADER inderdaad!” Zei ik terug.
Manman, we hebben het niet over een kleuter. We hebben het over een man van 71 die ernstig ziek is. Daar pas je niet op, daar ben je bij, daar zorg je voor, die heb je lief. Maar je past NIET op.

Een kletspraatje bij de kapper hoort erbij. Maar hier was wérkelijk geen spéld tussen te krijgen.
Over haar kinderen, relaties in de familie, schoonfamilie en vriendenkring. Diploma-uitreikingen, ouderrollen en nieuwe werkplekken. Er kwam werkelijk geen einde aan.
Waar ik eerst een beetje relaxed was door de hoofdmassage en massagestoel begon er nu een irritante hoofdpijn op te komen.
Eén voordeel: ik dacht even niet aan mijn zieke vader.
En alleen maar aan hoe ik hier zo snél mogelijk weg kom.
Mijn reactie op haar gekakel was ondertussen niet veel meer dan hmmhmm en o-kee? Geworden. Want als ik zelf iets in probeerde te brengen dan ging ze weer direct verder met d’r eigen verhaal.

Knip maar goed kort dat haar. Dan hoef ik hier voorlopig niet meer heen!