Afzeggen

Ik ben er niet zo van. Hup niet  teuten en aan het werk. Ziek is ziek, da’s duidelijk. Maar een beetje moe, slecht geslapen, … allemaal geen reden om af te zeggen.
Zoals bekend is mijn agenda vaak vol. Het past allemaal precies maar de brug moet niet in storing schieten. En ik kón dat allemaal ook. Zonder pijn, enorme vermoeidheid en tegenzin. Ik deed het. Soms was de zin wat minder, maar zonder zin kan het ook. Het lukte ook allemaal.
Nadat ik COVID had gehad ging het allemaal niet meer zo makkelijk. Fysiotherapie voor mezelf en jongste, psychologenafspraken hier en daar, en er moet ook nog (extra) gewerkt. Taxi mama rijdt ook nog.
Soms vraag ik me aan het begin van de week af of en hoe ik het einde ga halen. Past er nog een kappersafspraak tussen en dan is het op op donderdagmorgen. En dan kómt er nog een scholingsdag op vrijdag.
Kan er wat uit de agenda? Had ik dit van tevoren kunnen bedenken? Misschien wel.
Maar wáárom plan ik het dan allemaal zo vol?
Op sommige vragen kun je geen nee zeggen. (nee, écht niet!)
Twee uurtjes (voor mij extra) werken ivm een teamvergadering kan prima. En dan blijkt dat de vergadering uitloopt en het drie uur duurt. De fysio afspraak erna kwam niet in het geding, daar zou hij mee naartoe gaan. En weglopen als je de zorg hebt voor de cliënten kan ook niet zomaar. Maar het is wél weer een uur extra van huis.
De dag erna was er een sportafspraak voor jongste. Taxi mama reed en bleef daar een uurtje in de buurt omdat terug naar huis rijden teveel tijd kost. Even langs de dierenwinkel, even wandelen. Allemaal leuk, en goed om even te doen. Maar wél weer anderhalf uur van huis.
En zo liep mijn week langzaam te vol. Overvol. Fysiek ook niet al te best vanwege ‘maandelijkse feestweek’ die eraan kwam. En moest er even rust komen. Dus zegde ik mijn stage afspraak af. Jammer maar het is even zo.
Eerlijk: had ik dat kunnen weten toen ik de afspraak maakte om ivm een scholing op donderdag te gaan ipv op vrijdag? Jazeker. Vrij dom wel dat ik toch de afspraak maakte.
Het frustreert me máteloos dat ik mijn agenda niet meer zo vol kan proppen. Dat niet meer lukt wat ik graag wil. Dat ik meer moet doseren.
Dat ik áfspraken moet afzeggen omdat ik niet ok ben. ‘Fijn’ om COVID de schuld te geven. Dat ik er even niks aan kan doen.
Wat is dat toch dat het zo moeilijk is om nee te zeggen, om een afspraak af te zeggen? Ik werk ‘gewoon’ dus ik hoef me niet ziek te melden, en geen gedoe meer met bedrijfsartsen en dergelijke. Maar welke afspraak je ook maakt, mensen rekenen op je.
Overkomt het mij dan nooit dat je iets afspreekt en dat de afspraak door een ánder wordt afgezegd? Jazeker. En vind ik dat vervelend? Soms, als ik me ergens erg op verheugd had.
Maar soms… geeft het ook ruimte in mijn agenda….